Son V/eda

Sen ve ben derken
aşkı meşki yok sayarken
ayıkken bile çağlayan sesinle
içimde sen koşardın gönüle

kayık içinde ayran içersin
uykularım deminde uyuyan gözlere yanardın
ne belli umuda giden yollarım aydınlığı düşlerdin

sonrası bir elveda ve eldesi bir son çağrı
pusulası yetik bir gönül yarası
adını zamana yazdıran bir aşkın gizemli hikayesi

ben seni iki mahalle ötede sanırdım
beklediğim sanılan
sen yanı başımda bir mahale de karşıma çıkınca
seni görünce sarhoş deli divaneyim yurdumda

iki bakış bir gönüle bakışınca
yüreğimde nehirler taşardı
sen bir atölyesine kultuğu şefin e bakıyor
ben bir çırak gözlerime yandım gözlerine

elimde bir çıram birde küçük sazımla
sokak sokak bir gezginciydim
senin dünyan dostlarınla can başa dolaşan
sen canlar ötesi bir yaşamı cansız bedenim s/ayan
can yok derken
canan yaşammış meğer

bir sigaramda çıkan dumanın yanında yekpareyim
Karacadağ senin derdin ne ki
benim derdim seni aşar bil ki
Zozanın gözyaşı dorukta çağlarken
sen yürekten bir deniz yarattın gönüllerde

bense her şeyi
kırık bir kemanın telindeki ezgiye saydım
oysa son vedaya benzemeyen
ölümsüz ayrılığın yürek sularında ç/ağlayan

acı kederi tasayı bır curam varken
anlatamadım dert tasayı kederimle yürüdüm
son bir kez görseydim yüzündeki gözyaşını
bende ağlardım senin sessiz ağlayışlarına.

gönlümdeki seni unutmadan ayrılığın eşiğine kazardım
g/özüm
sonsuza bakan bir aşkın gölgesinde...

20*04*14*