Sonbahar

Sanki mevsim son tangosunu yapıyor,
hüzünlü mevsim bir ayrılığı bekler gibi...
ve sevgilisine bir buse konduruyor bir sonraki buluşmalarına kadar,
sıcacık sarılıyor hiç bırakmayacak gibi...

bir efil rüzgar esiyor;
giriyor araya,
bir tutam hüzün oluyor gözyaşı sonra,
usulca süzülüyor aşağı
ayrılığa dair

kısacık anlarını adıyorlar birbirlerine
birinin yeşilleri süzülür yanaklarından,
diğeri sarıdır;
ve sever hüzünlü ayrılıkları
ama sarartıyor yine de
hüznün kollarında
kalan yeşili

giden yeşil oluyor önce
bırakıyor yerini sevgilisine
hiç düşünmeden,
yalnızlığa mahkum olacağını bile bile


yalnız aşıklar,
eğiyor boyunlarını
bir sonraki buluşmalarında
buluşmak üzere.