Sonbahar Hüzünleri

Sen hangi yalnızlık diyarının, yorgun argın yolcusu,
Hangi sonbahar hüzünlerinden, hangi sevdamın kabusu, hangi aşkın sonuncusu?

Beşinci mevsimden misin,
On üçüncü aydan mı, kardan mı, yağmurdan mı, yoksa doludan mı?

Anlamak mümkün değil, her anlamak istediğimde bir kat daha uzaklaşıyoruz,
Mutluluğu yakalamak yerine ayrılığa koşuyoruz...

Yanımdasın ama üşüyorum,
Düşüyorum sanki avuçlarından,
Tutmak gibi bir niyete sahip değilsin,
Anlıyorum bakışlarından...

Savruk hallerin, bir o yana, bir bu yana,
Sanki kırılıp düşeceksin,
Tutunduğun bu yürek olmasa,
Bunu hissediyorum, anlıyorum!

Bir kerede sen anlasan...

Sıkı fıkısın ayrılık denen oyuncakla,
Sessizliği ve yalnızlığı arıyorsun,
Haydi çek git demek isterdim ama,
Yüreğim dayanmıyor, anlayamıyorsun!

Sen hangi hüzünlerin mahpusu,
Hangi ayrılıkların prangası,
Hangi yokluğun sırdaşı olmak istiyorsun?
Anlamak mümkün değil...

Sana kırılacağımı düşünme,
Dargın oluşumuzu aklına bile getirme,
Bu yüreğinin limanından kaç yolcu uğurlandı,
Neleri geldi, neleri geçti!
Yıllar yığıldı da üst üste,
Hiç birisi unutulmadı!

Sende unutulmayacaksın,
Bir hayırsız olarak daima hatırımda olacaksın...

İşte şimdi, işte şu anda,
Al biletini, hiç durma,
Çek ve git...

Bu güne kadar yaptıkların gibi,
Vefasızlıklar sende, hayırsızlık sende, yüreksizlik sende,
Yiğitçe sevmek bende kalsın!

Dokunma yaralarıma sakın, dokunma,
Bırak yüreğim hep kanasın,
Ve oynanan bu aşk senaryosunda,
Hep baş rolde kalsın!

Bir zaman gelir de unutursan beni,
Seni seven bu koca yüreği, hiç unutmaz, hep hatırlarsın!