Sonbahar Yeşili Düşerken Yere

Güneşi bol bir kentte,
Gülümserken baharın güzelliğine
Mayısın portakal çiçekleri,
Dalından sarkan yaprağıyla
Gün yeşilini kucaklar yaşama sevinci.

Ne temmuzun asfalttan çıkan buharları
Ne şubatın terleyip dökülen bulutları
Hükmedemez güzelliklere;
Dört mevsimin yakışıklı prensi,
Öper Pamuk Prenses'i zaman gelince.
Keskin kokusuyla yeşil bir halıdır o
Kuşgözüyle.

-Bazen bir çekirdek hayata hükmeder
Ya da yeni bir nefes başlatır kendi hükmünde.-

Yedi iklimin ak örtülü şehrinde,
Ak bir portakal çekirdeği
Vize alabilirse kar tanelerinden,
Sevişir azameti bol toprakla.

Bir buz kenti şenliğinde,
Günahın iliğini açma bedeli
Sevabı üşütecekse sonsuza kadar,
İkilemleri içmek gerek
Sarhoşluğu iç edene dek.

Yasak aşkın mis kokulu yaprağı;
Kendini yalnız hissettiği kentte,
Onlarca sarı giysinin
Tek yeşil düğmesidir artık.

-Sarılar arasında bir sonbahar yeşili...-

Oysa yürekli bir el uzansa
Yine yeşil kalacak,
Pamuk prensesini öpecek mutlaka.

Direnen sonbahar yeşili,
Sarhoşluğu iç edemediği kadar üşüyüp
Mevsimin fıtratını içtiğinde,
Sarı iliğe bağlanmış
Sarı bir düğmedir artık.

-Kolaydır sarartmak;
Yeşili saklamak zor...-

Sertçe iliği çözen bir el
Koparıp düşürdüğünde sarı düğmeyi,
Daldaki son yeşil yaprak da düşmüştür artık yere.

Yine bahar gelecek,
Yeni yeşiller doğacak.
Ta ki sonbahara dek...