Sonbaharda

Ölümü yazamaz hiçbir kalem
Veyahut içi püsküllü mor aynalarda
Saf bir zümrüt gibi gökyüzüne bakınca yıllar
Sarmaşıkların ardından bir lütuf kalır sonbaharda

Efkarı dağıtmak istemem asla bir hiç uğruna
Solmuş yaprakların bedduasına sahiptir bu mevsim
Keşkelerin havada uçuştuğu sanki bir polen misali
En çok da pişmanlıklar belirginleşir sonbaharda

Menekşeler rengarenk açar mı gönül bağında
Kiraz ağacı bir sebili yansıtır mı kankırmızı aydınlığında
Sarılınca kendine bir kuytu kırgınlıkla
Sadece kırgınlık değil gökkuşağı da doğar sonbaharda

Satırları karaladığıma bakmasın kimse
Ben sadece bir dizeyim binlik kasidelerde
Yattığım yer demir veya çakıl olsa bile nefretin evinde
Sadece boşverin beni umursamaz olun bu sonbaharda

Yağmurların sarardığı gecede yaşarsa da yeşil
Sükunet eksik kalırsa kalabalık eşiğinde
Ne kadar bilebilir ki insan bir nefes kesitinde
Yaprakları takip edin bulursunuz beni sonbaharda