Sonbahardı ve Yağmur Yağıyordu

Sonbahardı,yıl 2009
Akşam çökerken,yeryüzünden daha aydınlıktı gökyüzü,
Biraz sonra başlayacak olan şiddetli bir yağmur,
Çocukluğumdan kalma mutluluğa sürükleyecekti beni,


Çocukluğumun ve mutluluğumun şehrine,
Ay kadar belki de daha uzaktım,
Şehrin adı aynı kalsa da,değişen çok şey vardı,
Sokaklar ve gençliğim ilk terk edenlerdi,

Yağmur bir paklanma duygusu uyandırırdı daima bende,
Kirli yüzlerden ve kirli düşüncelerden arınma gibi,
Oysa yağmurlar çamura dönüştürecekti sokakları,
Ve masumiyet duygusundan uzaklaşacaktı insanoğlu,


Alacakaranlık çöktü,yağmurun sesinden başka ses yoktu,
Birde sokakta ıslak sıçana dönüşen köpeklerin sesi,
Sessizlik korkutucuydu ama mutlak bozulacaktı sükunet
Hayatın sıradan akışı ile ölüm arasındaki geçişi andırıyordu.

Yağmur temizlese de her şeyi ruhsuz binalar aynı kalacaktı,
Saftım,değişenin sadece binalar değil,insanlar da olduğunu,
Bilmiyordum,maddiyatın maneviyattan değerli hale geldiğini
Anlıyordum her yağmurla ölüme daha fazla yaklaştığımızı,