Sonbaharı Kurtar Ayrılık Sözlerinden

Gece karanlığa çalar,
Koynunda parlayan ışıl, ışıl yıldızlara inat.
Güneşin sarısına nispet...

Ay gülümsemeye çalışır,
Çocukluğumdan beri olduğu gibi.
Hep insan icadı bir gülümseme vardır gözünde...

Ve canına yandığımın Eylül'ü
Bilmem kaçıncı ayrılık bestesinde...
Kİm bilir kaç sevdayı bitirdin çıkmazın da,
Ne iftiralar ettirdin poyrazın da nefesi aşk kokan çocuklara...

Yargısız infaz ve cehenneminden bir oda oldu armağanın,
Ağrılı İstanbul boğazının ölüm kokan sularında öznel sevdalara...
Suç sende mi?
Başımda kaşlarını ap ayrı bir edayla sarkıtan Eylül.
O en masum bakışlarınla sinsi, sinsi
Sen misin?
Bizi en ince damarımızdan yakalayan,
Söyle!
Düşman olamam incir kokulu tenine,
Söyle...
Sen misin? Başı boş aşıkların ekmeğine kan doğrayan.
Eydirme kirpiklerini yerlere,
Söyle...
Ağaçlar tercüman cümlelerine.
Anlatsana Eylül duymuyormusun sessiz haykırışları,
Anlat kaç Mecnunu, kaç Leylayı
Anlat kah çöllerde, kah denizde kaç sevdayı yakaladın şah damarından...
Yoruldum Eylül...
Hadi be...
Yapma vazgeç.
Damar, damar gözlerde yaş değil, aşk ol kalpleri ısıt Eylül çömert ol...
Yağmur kaçağı gençleri sakla saçak altlarında,
Başı sen çekiyorsun Eylül...
Kurtar sonbaharı üzerine çöken kasvetten.
Hadi be...masumsun biliyorum,
Yanık, yanık döktürme adını artık kalemimden
Kurtar sonbaharları eylül ayrılık sözlerinden...