Sonbaharın Hüzünlü Mektupları

Ve ben yine çok korktum
Ürkek bakışlar içinde
Yüreğim sessiz
Puslu camlarda aradım yokluğunu
Bir gün geleceğini bile bile

Hadi şimdi söyle, söyle ki
Varlık utansın
Bir delinin kanlı gözyaşları
Kendi, mahrem havuzunu kurmuş
Yılanın zehrini kana kana içmiş
Düşün ki gözyaşları koca bir havza oluşturmuş

Ben her gece aynı yerde yatar
Farklı yerlerden doğrulurdum, yıldızları izlerken
Sonbahar mı bana benzemeye başladı?
Yoksa ben mi Sonbahara

Soruyorum akıl hocalarıma
Kalbime hançerini armağan etmiş insan nerede
İhanetin bedeli kimde
Kimden tahsil edeceğim borcumu

Bir sessizlik ölüm gibi sükûnet
Suçlusun evet, itiraf et

Her çalan telefonda
Nasıldı bilir misin o heyecan
Son hanesi seninle aynı diye.
O mutluluk çığlıkları
Bilemezsin ki sen böyle bir duyguyu

Ben bir hayatım hem de koskocaman
Ama sen diğer bir hayatı tercih ettin

Derdimi Koca bir çınara anlattım
Dalları eğildi, kıvrım kıvrım oldu
Bulutlarla dertleştim
Önce öfke şimşeklerini çaktı
Sonra dayanamadı ağlamaklı oldu
Etraf sel oldu

Şimdi söylesene seni nasıl affedeyim
Söylesene bir tek mantıklı sebep
Hadi söyle ikna olursam söz affedeceğim
Ama yok ki, aynı senin de yüreğim de olmadığın gibi ...