Sönmemiş Küllerin Ardındaki Hafriyat / Kin

şizofren bir huşu kaldı geriye ellerinin beyazından
hırçın bir lokomotif gibi veryansın vuruyor saatler yokluğunu
kinlere saklanmış dişle dudak arasında aynam
aşk irini küfürler gibi yapışmışsın iri gövdeme
kötü kadın vakitleri vuruyorsun denizden yüzüme
dalga dalga...!



kirlenmiş tümce beyazı say bunları
laciverti tükenmiş bir tutam umut
ne aptalmışım!
affet!
renk körü olduğunu hiç farketmedim
hiç...
yoksa neyine yetmezdi
kırmızısını aradığım ahmak güller!
affedin!
mavi çalımlarına döşendiğim orkideler...!




anlamaya tabii uzun cümleler yok bu defa
anlayamadığın kadar kus içindeki öfkeni
ama;
kim dediyse doğru laf etmiş
sönmemiş ateşin piçiyse küllerin ardındaki hafriyat
bitmemiş aşktan geriye kalan da
aynı hislere barikat kurmuş işte o sarfiyat
ve yine aynı o tanıdık tahribat

kin...!





ToprağınSesi