Sonrası Gündüz Yıldızları 2

Gündüz Yıldızları
Anısı yok mu zamanın?

"17 AĞUSTOS 1999 depreminde kaybettiklerimize"

Anları anı yaptık ,
Ve yarınları dün.
Her adım başı
Ölüm.....

Caniydi hayat
Ve canımızda canlar...
Yürüdük.
Yol boyunca ölüm...
Ölümü çiğnedik yıllarca
Yol boyunca.
O bir yılan kıvraklığında yaşıyordu.
Bir canlansa hepimiz ölecektik.
Susmuştu.
Dağ susmuştu,duvar susmuş.
Gözlerdeki yaş susmuştu.
Dondurmuştuk hayatı fotoğraflarda.
An
Susmuştu.
İnsanlar gece oldu.
Sonra duvar
Sonra anı.
İnsanlar yol oldu..
Yoldaki yılan..
İnsanlar,ölüm oldu.....


Su muydunuz siz?
Belki biraz toprak,biraz kül.
Biraz deniz.
Biraz duman....
Biraz koku oldunuz...
Sokaklar siz oldu.
SokaklaR ÖLÜM.
Sokaklar siz oldu.
Siz ÖLÜM...

Çocuk gülüşlerinde ölümün izi yok....
ÖLÜM!Yenildin yine de......
Çocuklar ölmez ki!
Çocuklar ölüm nedir ?Bilmez ki...

Gökyüzünde gece asılı.
Gecede sen ve yıldızlar..
Bir de ben ve yalnızlık ..
Ve bir de...
Duvar kokan
Ölümün nefesi kokan,
O tokat sertliğinde yüzümüzde patlayan homurtu...
İçimde bir uğultu.....

Ölümün ve yuvarlanan kelimelerin sesi.
Rüzgarın ağzında
Uğultu oluyorlar.
Ve boşluğa düşüyoruz
Her an daha derine,
En derine....

Suya izini çıkarıyor zaman.
Gece siler nasılsa...
Masaya,kitaba,kuma...
İzimizi yazdırıyoruz....
Eşyanın belleğine
Adımızı kazıyoruz....

O duvarlar tanır seni..
O yaşam diye tırmaladığın kıyıları denizin.
Tanır seni....

Yaşam diye sevdin onları...
Yaşam diye dokundun en soğuğuna....
Günlerden ayrılık
Aylardan ölüm...
Mevsim sonbahar....
Ve hiç bitmeyecekmiş gibi ömrüm.......



Ölümün kirli kucağında sallanıyor ölüler
Sessiz inlemeleri geliyor derinlerden.
Ve çocuk hepsi.
Hiç büyümemişler...
Hiç büyümemişler sanki.....
(Hiç tanımadığım o çocuklara hasretle..) 19-20 ağustos 1999
(Sinop-İstanbul arasında-otobüs camındaki yansımamla konuşurken)