Sonu Bilinmeyen Şafak

sayıyorum sevdiğimin şafağını
ne zaman geleceğini
ne zaman kavuşacağımızı bilmeden
seviyorum...istiyorum...
beklemek zorundayım
yaşama sebebim uzaklarda şimdi
görmek istesem de
gidemiyorum...
öyle canımı yakıyor ki bu durum
öyle hasret kaldım ki ona
geçiyor günlerim
sıradan...hep aynı
oysa;
onunlayken herşey daha farklı
daha anlamlıydı
bakmaya kıyamadığım güzel yüzüne
öyle hasretim ki şimdi
mektuplarını bekliyorum her gün
gözlerim hep postacı da
bir haber alsam
yazdığı satırları okuyabilsem
nasıl mutlu olurum kim bilir
öyle çok özledim ki sevdiğimi
burnumda tütüyor tatlı kokusu
yumuşacık ellerine
güzel sohbetine
el ele tutuşup gezmeye
öyle hasret kaldım ki
ne zaman geleceğini bilmeden
bekliyorum,çaresizce
yanında olmayı öyle isterdim ki
her gece...
koynunda uyumayı
göğsünde uyanmayı
her sabah bir hüzünle uyanıyorum
yalnız olduğumu fark edince
her bir günü geri de bıraktığım için
seviniyorum...
kavuşacağım günden bir gün daha
azaldı diye
her dakika telefonum yanımda
her an arayacakmış gibi
öyle özlüyorum ki
öyle istiyorum ki
bir an önce kavuşmayı
huzura erişmeyi
her günüm mutsuz geçse de şimdi
sayıyorum sonu belli olmayan günleri
takvimden her sabah bir yaprak daha koparıyorum
içimde biraz hüzün biraz sevinçle...