Sonu Olmayan Şiir

ben de ölümlere değişiyorum bazen bir şiirin sonunu
sahi, şiirlerin sonu olur mu?


yine ben
vaktinden önce, kimsenin bilmediği bir sessizliği seven
hep çocuk kalan, hiç büyümeyen
yalnızca sana aşık
yalnızca senin ellerine
yalnızca sana gelen ve senden gidemeyen...


yine ben sevgilim
avuçlarımdaki çizgiler gibi kırılıyorum insanlara
tüm çizgiler boyunca ağlıyorum dost sanıp aldandıklarıma
yağmura vuslatı ezberleten ama ayrılıklara alıştıran hayata
ama ağladıkça en çok yağmurlara
en çok bitmeyen yollara sövüyorum
çünkü ben de çocuğum
yine büyümüyorum...


esmer gecelerde siliniyor coğrafyamızdan
ezbere bildiğimiz tüm şiirler
ama hiç unutmuyorum ben, saçlarıma değmeyip de
kelimelerimize değen ellerini
kelimelere can katan ellerini
şiir kokan ellerini...
biliyorsun, sustuklarımızı da yazıyorum ben baharlara
eskitiyorum ayrılığı da
gömüyorum sonra avuçlarımı
bildiğin coğrafyamızın, hiç basmadığın topraklarına
.
.
.


sen de ölümlere değiş bazen kimsesiz bir şiirin sonunu
yüzüm kimsesizliğine anne olsun
yüzüm yüzüne armağan
ellerim sende kalsın sevgilim, gözlerin zaten çocukluğumda kalan...