Sonun Başlangıcı

Ben kimsesizliği kalabalıklar arasında buldum

Avuç içlerinde ise yalnızlığı

Ceplerimde cehennemden çaldığım alev taşları

Dilimde tüm küskünlüğüm ile yıkanmış bir melodi

Mezarımı kazıp içine de ilk karanfili ben attım

Çünkü içimde yaşamaya değecek hiçbir şey kalmamıştı

Kusurlarımın rengiyle boyadım duvarlarımı

Kusurlarım çiçek açtıkça duvarlarım daha da çok karardı

Güneşin kem gözlerine ihtiyacım kalmamıştı

Ardımda bırakmak zorunda kaldığım onca güzel şeyin mükafatı gibi

Karanlıkta görebilmeyi bana bahşetmişti tanrı

Oysa

Gidebilirdim biliyordum

-biliyor muydum-

Ayaklarıma çok önceden kodlanmış içgüdülerime uysaydım

Yok saymasaydım onları

Başım bulutlara değmeden önce anlardım gerçekleri

Ey azrail

Her gelişin hep böyle erken mi

Hayat yenilgiler geçidi gibiydi hep

Payıma düşen sadece buymuş gibi

Utandım yenilgilerimden

Utanç öyle büyüdü ki içimde

Uyandım bitmez sandığım düşümden

Uyandığım yerde bir mezar

-kendi ellerimle kızdığım-

Girdim o mezara yuvarlandım kendi içimdeki tümsekten

Hiç hoşuma gitmedi bu acı

Baştan yazdım her şeyi

Gurur duyduğum galibiyetler yarattım kendime

İşte

İlk meydan okuma böyle doğdu

Bahaneleri bırakıp ruhum yaratıcılığa soyundu

Kutsal bir güce kavuşmuş şımarık bir ölümlüydüm

Arındım kendimden

Arındırdım kendimi beni ben yapan her bir şeyden

İçimde tutunacak hiçbir şey kalmayana kadar soyundum

İlk çıplak kalışımdı bu benim

İlk defa hislerden bahsedemeyecek kadar hissizdim

Damarımda dolaşan güce aşıktım artık

Geri dönemeyecek kadar da kibirli

Zıtlıklarım uyumun kendisinden geliyordu

Kaosum dinginlikten

Bir tek zamanda yolculuk edemedim ama

Onu durdurabildiğimi kalbime düşen ilk alev parçasıyla çoktan keşfetmiştim zaten

Bir an-ı

Binlerce seneye böldüm

Her bir seneyi milyonlarca saniyeyle çarptım

Varlığın anlamını kaybedeceği kadar büyük bir karanlık yaratıp

Kendimi o boşluğa bıraktım

Düştüğüm yerde kanım dahi akmadı

Canım yoktu ki artık kanayacak

Kanayıp da canım mı yanacaktı

Bu yeni durumun adını bile koyamadım

Mutlu muydum onu da bilemezdim ki

Hislerimin bir anlamı olmadığı bir yerdeydim

Özleme dair

Ya da umuda

Ya da nefrete dair hiçbir şeyin anlamı olmadığı

Her şeyin başladığı ve bittiği o yerde hapis kalmıştım sanki

Öyle hızlı olmuştu ki kendimden düşmem

Bir adımlık mesafede yitirmiştim her şeyi

Oysa

Sadece yürüyordum

Ya da sadece yürümeyi düşünürken

Bir mezar görmüştüm üzerinde adım yazılı

İçine girdim usulca

Dilimden dökülen son sözler küskünlükle yıkanmış bir şarkıydı

Sonrası

Sonrası diye bir şey bir daha asla olmadı