Soruyorum

Geçmişimi sorgulayıp şimdi geleceğimi kendime mahkum ediyorum
Cümle cümle ölüyorum,cevapsız soruları anlamsız yanlarıma soruyorum
İnsan olmaktan vazgeçiyorum,
Adamlığımı kendimden çıkarıyorum ve karamsarlığı örtüp geceme düşünüyorum
Yıldızlar yol gösteriyor,ay karartmış kendi dünyasını kendinden korkuyor
Şehir suskun,ben suskun sessizliğim konuşuyor suskunluğun üzerine
Susuyorum...
Düşüncelerim cebimde dolaşıyorum,sokaklar terkedilmiş kaldırımlar isyanda
Rüzgar gözlerimi yaşartıyor, sigaramın ateşi ısıtmıyor ellerimi
Adımlıyorum şehri kaldırımlar peşimde,
Korkuyorum...
Bir parkta bir banka oturuyorum,güller küsmüş gözyaşına hasret papatyalar
İçimdeki yaşları gözlerimde yaşatıp güllere armağan ediyorum
Papatya kıskanıyor bende isterim diye koparıyor feryadını,
Ve adamlığımdan dökülenleride papatyaya hibe ediyorum,
Bir sokak çocuğu geliyor yanıma,son sigaramı veriyorum ona umutlarını aydınlatır belki diyorum
Dinliyorum haykırıyor bana çaresizliğini,anlatıyor ve o anlattıkça ben korkuyorum
Teselliye muhtaç üşüyen yanlarımla teselli ediyorum
Gözyaşlarımız geceye karışıyor o üşüyor, ben üşüyorum
Zaman durmuyor yıldızlar kaçıyor geceden,ay saklanıyor kederlerin arkasına
Gül ve papatyayı öpüp alnından ayrılıyorum,çaresiz çocuğa umutlarımı hediye diyorum
Ve geceyi örtüyüyorum bankta uyurken üzerine,
Düşünüyorum...
Ve soruyorum kaldırımlara,kendim içinmi yaşamalıyım yoksa ölmek içinmi yaşamalıyım
Kaldırımlar susarak konuşuyor,kendin için yaşa diyor her adım atışımda
Ve korkularım korkmaya başlıyor,yaşamakmı ölmekmi arasında yaşarken ölüyorum
Hayatımda peşinden koştuğum ve anlamsızca benden kaçan bir prenses damlıyor yanağıma
Yüreğim sus diyor ama suskunluğum konuşuyor
Bir dükkan odasında üşümek,
Ve eski bir kanepede rüyalarımı uyumayan yanlarıma armağan etmek,
Sonra bilgisayar başında beklemek gelecek umuduyla,sigaraları yakmak üst üste
Site site dolaşmak ve onu aramak her forumda,
Ben geldikçe o kaçıyordu,
Umutlarım kardeş oluyordu ve gözlerimdeki nemle klavyemde buluşuyordu
Ben f5 tuşuyla umutlarımı yeniliyor ve yorgun gözlerimle onu arıyordum
Beni kendinden uzaklaştırıyor kendisi kendinden kaçıyordu
Düşünmüyordu yanlış yapıyordu
Mutlu olmak için mutlu et hayat felsefemdi bir zamanlar
Hayatımın psikolojisi felsefeye yenik düştü oysa
Beklemelerim hiç bitmedi ve beklediklerim hiç gelmedi
Şimdi soruyorum gözlerimdeki denizlere
Onun içinmi yaşamak yoksa kendim içinmi ölmek...!