Söylediğin Sonbahar

/ ki asla düşmedi ağzımdan,
Söylediğin sonbahar/

Kuytularında kaybolduğum
Denizin iç sesini dinlerken
Sağırlaşmış kulağıma
Fısıldıyorum seni
Duyarsa, hissedersin aşkın iniltisini

Rüzgârlardan aldığım
Ritimlerle
Oluşurken şiirim
İçime dokunuşun hatırıma gelir,
Üşürken soğuk kalbinde
Geç gelen ezan sesi
Duyulur,
Tam vaktidir artık sevmelerin.

Yağmurlarınla ıslanırken
Ve de kum taneleri dökülürken gökyüzünden
Burkulur yürek,
Ki endişe dolar kalbimin derinlikleri

Aklımda sebepsiz vedaların varken,
Durulmaz vücudumun titremeleri...

Düşen son yaprak acizliğinde
Elime dokunan,
Sevda yüklü kar taneleri
Değer biçer,
Aşkımın içilen badesine.

Okurken içimin satır aralarını,
Sakladığım
Bir sen var küçük harflerle,
Aşk dersem çık,
Elma dersem çıkma sakın.

Sevda yüklediğim
Aşk heybesine,
Kokun sinmiş sanki
Ararken sen heybetli günlerini,
Ben kendimden gitmişim,
Ölüm hazin son gibi yaklaşırken bana,
İçmiş gibi sarhoşum,
Bilmem ki ben
Hangi sende mayhoşum
Bilmem ki ben
Hangi baharda kaybolmuşum?

Dokunamadığım sayfaların izinden,
Birden ay ışığını kesince
İçim ürperdi
Korktum, kentlerinin karanlığında.

Sustu gece yine,
Dili lal.
Keskin kalem ucu
Hangi harf olsun,
Seni yazar,
Şiirinin son mahlasında.

Yollar hep aynı sona giderken,
Senli cümleler arasında var oldun,
Bir özne, bir yüklem oldun
Bilmem ki sen
Ne hazin bir sondun
Bilmem ki sen
Hangi sonbaharda kayboldun?