Söyleyemediklerimdensin

Söyleyemediklerimdensin

Bazı duygular vardır hayatta

İnsan sadece içinde yaşatır.

Dilinin ucundan öteye gidemez.

Korkusu, düşkırıklığı olmasıdır

Çekinirsin söylemekten;

Aslında korkarsın; söyleyemezsin.

Bu hislerle yüreğini kanatırsın.

Çareyi bazen karanlıkta;

Bazende yalnızlıkta ararsın.

Gecenin ıssızlığına haykırır,

Neden? diye sorarsın.

Ama tek duyan ne yazık ki,

Sadece sokak lambaları olur!

Ve sonuç büyük ihtimal;

Gözyaşlarıyla son bulur.

Ne kadar içini kemirsede,

Daha ileriye gidemezsin.

Hatta gözyaşlarını bile,

Ya gören olursa diye saklarsın.

Ağladığının görülmesinden değil,

Duygularının anlaşılmasından korkarsın.

Ya biri anlarsa... ya biri hissederse...

Düşüncesi bile ürpertir nedense...

Aslında bilsende ne olduğunu.

Hiçbir zaman altını oyamazsın.

Yazarsın noktasını bile korsun ama;

Hiç bir zaman adını koyamazsın.

Bir isim bile bulamazsın.

Kelimeler değersizleşir senin için,

Duygularına yetmeyeceğini sanırsın.

Öyle bir şey bulmalıyım ki;

Eşi benzeri olmasın dersin.

Bulamayacağını bilirsin halbuki;

Yine de bile bile arar durursun.

Ondan başka imkansız tanımazsın.

Her şeye gücünün yeteceğini sanırsın.

Yak deseler dünyayı; yakarsın.

Yeterki içini dök demesinler...

Yık deseler dağı taşı; yıkarsın.

Yeterki duygularını sormasınlar...

Dünya bir osa bileğin bükülmez.

Bir tek çekingenliğine karşı,

Boynun kıldan incedir.

Düşünür durursun her gece.

Uykusuz kalırsın. Uyuyamazsın.

Gözlerin kızarır; altları şişer.

Nedir bu gözlerin hali? deseler:

Çok uyumuşum diye savuşturursun.

Yalan olduğunu bile bile.

Karşındakileri inandırmaya çalışırsın.

Uyuyamadım diyemezsin kimseye...

Neden diye sormalarından korkarsın.

Bazen bir ışık;

Bazende bir çıkış ararsın.

Yok bu böyle olmayacak dersin.

Bu sefer kesin söyleyeceğim diye,

Kendi kendine söz bile verirsin.

Günlerce düşünür plan kurarsın.

Öyle etkileyici sözler bulursun ki!

Kendi kendine aşık olasın gelir.

Öyle cümleler eklersin ki sıra sıra;

Hiç bir şair dile getirmemiştir daha.

Sen bile inanamazsın nasıl olduklarına...

Gece gündüz demez ezber yaparsın.

Bir nehir gibi akar dudaklarında.

Bir ara hayatının fırsatı doğar.

İçinde büyüttüğün erişilmez insanın;

Karşısında bulursun kendini.

Hiçbir engel yoktur söyleyememen için.

Sende bilirsin ve söylemek istersin.

Ama yine söyleyemezsin.

O nehir gibi akan cümleler,

Dudaklarında düğümlenir kalır.

Amansız bir heyecana kapılırsın.

Söylemek istesende söyleyemezsin.

Çıldırsanda...

Delirsende...

Kahretsende...

Söyleyemezsin işte. Söyleyemezsin.

İşte sen de benim aynen böyle,

SÖYLEYEMEDİKLERİMDENSİN