Soylu Lordlar Ülkesi: Sümerler k-en-gi (-r)/ II. Kısım

V - Mezarsız Olanın Ağıtı  (Dilmun'dan Sonra)

hüznün karanlığı çökerken üzerime
unutulmuş dualar yitip gider sessizce

bir zamanlar güneş gibi parlayan gözlerim
şimdi gölgelerde çırpınır nefessizce

adım gömülsün mü rüzgarın içine
yoksa taşlara mı kazınsın kanımla
ölüm dediğin, yerdeki bir çukur mu yalnızca

bu hiçlik denizinin ortasında

dönüşür mü hayat, ölüm gibi büyük bir anıtla

zannedersin gök delinmiş, ur yeryüzüne düşmüş

anladım ki bu mezar boş bir mühürmüş

VI - Tanrının Ölü Bir Şehirde Unuttuğu

kendi etrafında döner mi zaman

yoksa çemberi çizen biz miyiz zaman zaman
tanrının ölü bir şehirde unuttuğu ferman

enlil'in sessizliğinde kaybolan son kurban

yazgıyı bozan da

yazıyı yazan da

insandı

insan

VII - Ölülerin Yükseldiği Gece (Fırat'ın Kolları)

karardı ay, sükuneti böldü gece
içinde unutulmuş tanrıların haykırışı

insanlar bile terk etti bu toprakları

bir zamanlar tanrılar yıkanırdı bu nehirde
şimdi lanetle taşar fırat’ın kolları

her şey döner, dönmez zaman

su aktıkça tarih tekrar eder kendini

kim hatırlar ki

ölülerin yürüdüğü gece

geri dönenleri

VIII - Kutsal Fahişenin Fermanı

bir gece, ay ışığında bir kadın

eğildi tanrıların önündeki sunakta

kadının dilindeki tat, ölüm kadar sertti

tanrılar elleriyle oydu kutsal boşluğu

kimse sorgulamadı şeytanı

o an cehennem bile döşekten yumuşaktı

aşağıda insanlar, yukarda tanrılar

kadın dedi ki;

"insan kanı tanrılar için akmaz mı

aşkı bulan ölümsüz kalır mı"

kil ve kandan doğurdu bizi tanrılar

ellerinde çekiçle, taşları oydular

her birleşme yeni bir tufanın habercisidir

küllerin içinden yeni bir millet,

ve her tufanda yeni bir adem doğar