Soyutluk / Söylence

...
Bana susun konuşarak, ellerime değdirin hüznünüzü

Akıl sevmelerimizden cama sokulan bir açlık ile
Sürgün olan bu katı yürekli ezberiniz,
Hikaye, karınca kadar hafifken
Güneş ışığına bakamıyorum, sabırsızız
Turuncu, ay süsü verilmiş umut, ayaz kırığı
Mevsim soysuzluk alın içeriye
Kendi kendinize sayıklayıp,
Kendi kendinize övünün şimdi

Deniz, ucu bucağı yoksulluk, kuş cıvıltısı
O senin
Bu senin
Sizin hep, bildikleriniz
Tokluğa sarılıp, rahat hep duruşunuz
Doğarken ağlamadınız siz
Bulut, saf beyaz ama kan dolu
İçimde ç/ağlayan ırmakların tozlu, kitap raflarındaysa hayali
Rüya, kapı aralık ışığı
Kara kışın soğuk sokaklarında şimdi, soğuk düşünüz

Ya hep, ya hiç!!!
Gün sürümü devam ederken bu akabinde
Yetim bir cennet tövbesi buğulu perdemde
Son tesellisini elinde taşıyan, ağır roman içerikli bir zaman
Yağmuru ağırladı başkalarından
Eşsiz bir şefkat beklediniz iç çocukluğunuzdan
Psikolağa gidip iç geçirerek
Yaptığınız kötülüklerden hayıflanarak, sonrası malum

Karanlık bir geçmiş, güvercin mektuplarında ağırlar sesini
İçimdeki küçük sevinç kıpırtıları ve
İklim zemherisiyle
Cemre, dudağıma yaktı kibritlerini
Unuttuğumuz bir aşkın kollarında can verdi, yaşam
An be an
Susadık geçmişe
Size inandık, kibritçi kız hikayesiyle...

Üşüdü, üşüdü, üşüdü, biz hep üşüdük...

Kavl ü kararımızın yarınını, dünden ibaret safsatalara sakladık
Hırs, aydınlığa uzak tutulan şiir sürüsüydü
Ötelerin ötesini gören, bir sayfa ayet satırlarıydı
Tuzak usulca dizilirdi ruhuma
Uzak bir yolcu, sözcüsüyken operamın

Gör ki!
Tut sevgili ellerinizden
Gece daha tanıyamadı ay'ını, biliyorsun
Müjdeci bir tüccarın kervansarayında savruldu varlığımız
Sessizce
Gizlice
Tepe taklak oldu dün/ya(da) gün

/Ya gülüşünüz sahteydi
Ya gün hiç başlamadı/

Ve bilmem kaçıncı yüzyılın kanıtlarındayken soyutluk,
Bir söylencedir gitti...

Galiba biz
Seher vakti, gül yüzlü gamzelerinizdeyken yaşlanmıştık...

15.09.11