Söz

/ Bir şiir kaç çığlık eder.
Ve kaç ömür yeter bir ayrılığa,
Cevap ver./

Bir ayazın keskinliğinde
Yırtılırken gece orta yerinden.
Karanlık sesleri dökülür her gece
volta attığım sokaklara serserilerin.
Ve kaldırım taşları uyur ,
bir harabenin duvarına yazılır hayat.
Hayat, hepsi bu…
Ne sandın?

Islak anılar içinde kayboluyor zaman,
Yaşamak dediğin nedir ki,
bu yaşamak bana bile fazla.
Yollar beklerken yolcularını,
sen bile beni bırakıp giderken.
Sıvışırken gecenin rengi yanıbaşımdan ,
Toprağa yakıştığını anlıyorum bedenimin, bırakmam gerek artık nefes almayı.
Ve yaşamak dediğin
kara topraktan kaçırdığımız bir kadavradan ibaret.

/Saatler zamanı yalayıp geçiyordu,
Biz ömrümüzü törpülüyorduk yırtılan gündüzlere , dikilen gecelere/
Bendeki acı kaç beden ,
ve dikiş tutar mı dersin yaralarım.
Cevap ver…

Yaşıyorsam
Kanıtla.
Henüz gün doğmadan,
acıların bana çok yakıştığı bu saatlerde.
Efkarımı neşterliyorum,
yavru kuşlar bu saatlerde öğreniyor
kanat çırpmayı gökyüzünde,
Tozlu pencere camlarından akıyor üstüme
sarı ışıklar.
-Ki ben henüz öğrenemedim yıldızlara tutunmayı.

Güneşi içmeli oysa ,
Güz yanığı teninde soyunmalı bir sonbaharın.
Hiçbir şair öldürmemeli sevdiğini harf harf mesela…

Koynumda sonu dramla biten hikayeler,
Cebimde soru işaretleri,
Boğazımda çığlık çığlığa ünlemlerle,
bir cümle daha kuracak gücüm yok.
Daha ne kadar yaşamak zorunda kalırım,
kaç kez daha ölürüm bilmiyorum.
Uzayıp giden bir ıssızlığın orta yerinde , tenimde güneş yanığı.
Ve ellerin,
ellerime bir türlü yakışmayan ellerin,
Sigaramın ucunda üşüyen bir ateş gibi ellerin , avuçlarımda.

Başımı dik tutmam gerek,
Sevdanın da bir gururu vardır,
egosuz olmaz hiçbir ayrılık.
Ve artık biliyorum,
Bendeki bu sevdanın
iki damla gözyaşı bile etmediğini
Anlamam gerek.

Sana sözüm olsun ey aşk…
Yanıbaşımda benimle üşüyen çıplak dallara ,
Kaleme ve mürekkebe,
şubata,
Ve pazartesiye andolsun ki;
Bir daha seni
Yazmayacaklar,
Bu kırılasıca parmaklar.

Bkrçkmkistnbl/şbt2019