Sözsüz Serenat ! / Aşk Çıkmazı !

demek böyle oluyormuş,
aşk dedikleri...

sesini ilk duydugumda,
iliklerime kadar sarsılıyorum,
gözlerine baktıgımda,
çılgın bir heyula gibi irkiliyor bedenim...

korkuyorum,
umutsuz bir yangının ortasında,
kurtarılmayı beklercesine,
üşümekten...
aşkın en çıkmaz sokagındayım sanki..
avuçlarım terliyor,
tutamıyorum kendimi...
bayılmak üzereyim,
bir kırmızı karanfil kokusu kendime getiriyor ,
dağlara çarpa çarpa yankılanan
çığlığım ona gitmiyor olmalı..
gitse..
gitse..
belli etmez miydi ?

susuyorum,
çaresiz bir aşkın narında yana durayım,
sesimi çıkartamıyorum,
Platona yoldaş mı gidiyorum yoksa..
korkuyorum...

umutsuz bir kaçışta,
adım attıkça sessizliğin hoyrat baskısındayım..
bir yanı kaf dağı,
bir ucu okyanus...
yine de çaresiz ve umutsuz..
aşk çıkmazı...
belki de tek kişilik bir aşk masalı!..

sözsüz bir serenat gibi,
çılgın ve içten..
gözlerinde ölesiye derine inen ben..
beni göremeyen sen..
çıkmaz bir sokakta ,
duvardan atlamaya çalısırken,
kırılıyorum...

ve yüreğim paramparça,
duygularım delik deşik olmuş
sessiz bakışlarının, sağır haykırışlarında,
uyudugumu farkediyorum,
irkiliyorum...

aşk bir çıkmaz,
sesimi duyuyor musun ?
can,
o çıkmazdan sana sesleniyorum!...
...