Sözün Bittiği Yer

Ne vakit yağmur toplasa bulutlar
bilirdim
saçlarımın kınasında süzülürken karanfil kokulu ellerin
esmer bir süliet gezinirdi gözlerinin kıyısında
diz çökerdi seyrinde sedef inciler döken kirpiklerin

Sen, hıçkırık nöbetlerini tutarken nefesinde
içimde ağız dolusu bir çığlık
kapanırdım öksüzlüğümün eteklerinde secdeye
beyaz kanatlı melekler, senide alıp götürmesinler diye

O vakitler işlenmiş çocuk belleğime
kimi sevsem, kime seviyorum seni çok desem
kaybediyorum
bağışla beni
seni hiç sevmiyorum annem!