Stop

vakit gözlerimin daralma vakti
hiç şiir dokumuyor yüreğim

eşeliyorum çöplüğündeki harfleri

ay ışığı s/ağılıyor derelerin üstüne
katre katre kanlı gözyaşları ellerimde
dilek ağaçlarında asılıyor yürekler
bir özlem fitliyor yüreğimi
kayıp yollarım dönemediğim labirent çıkmazlarım
her döndüğüm yol sana tıkalı
her düşürdüğüm kelime sen diye hıçkırıyor ellerimin arasında
çığlık çığlık saçılıyor korkularım yerlere
iki duvar arası bir yürek saklı
çek hadi üstümden
çek örtüleri

şair sesli bir kadın gecelerimi sallıyor
ha bugün ha yarın
seni sevdikten sonra ne önemi var ki
kapat gözlerini siyah bir leke

kur rüyalarını baştan

ne olacak sanki
harabeyim
her sen deyişimde
üzerime düşüyor bir duvar daha
yalnızlık ekili tarlayım
bir kadın geçerdi kelimelerinin arasından
savururdu beyaz kağıdındaki harflerimi umarsızca
saçlarında kömür rengi bir hüzün
gözlerinde kanlı hançer saklı
saplardı bakışlarını gözlerimin arkasına
ve her şeyi yüreğinde yasaklı dudakları yasaklı özlemler

bir kadın kelimelerinin ardından adım adım kaçar
bir yürek var ellerimde başı boş sokaklara atılmış
öyle bir yürek ki hıçkırıkları bile ürkek
ellerimde üşüyordu elleri
korkuyordu saklıyordu kendini içime
fazla bana benziyordu
fazla bensin dedi
fazla biziz derken gülümsedi
bir deniziz bak sürükleniyoruz şimdi
adressiz evlere ayak basmadığım şehirlere
ne çok alışmışım sana

son cümlelerin örtüsünü kaldırmaya halen korkuyorum
boy boy yetim sensizlik filizleniyor
ayrılık harmanlıyorum avuçlarımla
diz çöküyor yorgun bedenim
uçları kıvrık bir resim solgun mu ne
gözlerinde beni öpen bir bakış
uzanan kışın üzerime serptiği uyuşukluk
kalemimdeki son mürekkep
gözlerim uyku kaçkını
naçar bir dilin isyan fırtınası
aşkkıran bir dalga sonrası
gözlerimde kabaran deniz baskını
istemem gelme artık faydasız

Stop içerde ölüm var