Şubatın Yağmurlu Bir Gecesi

Seni ilk görüşüm geçen seneydi.
Şubatın yağmurlu bir gecesi...
Bekleşirken orta sayfaların bir yerinde,
karşımda, satırların arasından
birden ışık almıştı gözümü...



Yazılıyordun hani bir el ile
kelime, kelime benliğime...
Akıyordun hani bir kalem ile
damla, damla yüreğime...



Eğilmiş bana bakıyordun,
dünyanın diğer köşesinden.
Ve ben, yüzünün aydınlığında
seni okumaya başladım:

'... o, denizden adını alan küçük kız... '

...



Gözlerimle okşarken mavi şiirimi,
seni okuyan gözleri kıskanıyordum
ve sana övgüler yazan elleri kıskanıyordum.
Ve senden habersiz, kıyıcığında
ürkek duygularla gel-git leri yaşıyordum.



Bir zaman, şiirin en hüzünlü yerinde
gözlerinden süzülen koyu kırmızı damlalar gördüm!

' Özür dilerim.' dedim,
'Seni rahatsız ettim.'



Tertemiz yüreğinden akan sularını
kirletmek korkusu,
çatışırken nefsimin ordularıyla
içimde, seni sevmenin sonsuzluğunu yaşadım...



Ah! Bir bilseydin seni ne kadar sevdiğimi,
bir bilseydin mavi düşüm,
bir çiçek gibi, bir gece gibi,
anne kucağındaki bebek gibi...
Kimseler bilemedi, kimseler anlayamadı beni.
Sen de anlayamadın bir tanem, sen de...
Yalnız O'nun la paylaştım derdimi,
O'nun da seni sevdiğini gördüm de,
daha da sevdim seni.



Sevgilim!
Bilmezsin sen bu aşkın yüceliğini,
Bilemezsin.
Yokluğunla daha da büyüyen gerçeğini,
bilemezsin...



Şimdi aynı kitabın karşılıklı sayfalarında,
aynı kalemle farklı yön çizilmiş,
trajedik iki ayrı öyküyüz biz.
Sen, hikâyende, sevgiyi bulamamışken,
ben, sevgi dağıtacak insan arıyorum.
Sen, başka mekâna başka zamana yelken açarken,
ben, hep ardında iz sürüyorum,
sessiz ve gölgesiz.
Kim bilir belki bir gün duyacaksın
izlerinde ayak seslerimi,
hâlelerinde silik gölgelerimi...



Kim bilir belki bir gün göreceksin...
Kim bilir...