Şükür

Duygular; biraz efemine, biraz maço.

Mutluluk cimri bir zengin,

keder ise eli açık bir fakir.

Bu hengâme arasında konuşuyor zamane insanı,

araya giriyor yılların buruşturup attığı yüzün

çok bilmiş sahipleri.

Zamanında diyorlar zamanında...

Her şeyin güzel olduğunu söyledikleri o zaman,

koca bir yalan.

Zira sevinçler diyorum,

hürriyet düşkünü, göçebe kuşlar...

Her yöreden bir tat alıp,

iklime göre uçar.

Ve iyiler için iklim her zaman sonbahar.

Hiç bir zaman diliminde,

mutluluğun diliminden

bir pay çıkmadı bu iklim sahiplerine

ve oluşmadı karında kelebekler,

gözlerdeki mutluluk belirtisi,

o bulanık tabaka

ve ağızda tebessüm...

Nerede değilsek, o yere karşı

duyduğumuz acı özlem...

Kalbinde olmadığımız, herhangi bir güzele karşı

duyduğumuz bitmek tükenmek bilmeyen o aşk.

Gelmeyene köle, gelen olsa bile sahip olmak istemeyen

bu kalp.

Bu şartlar altında yaşamak, diyorum; yaşamak.

Ve akabinde iklimi her zaman ilkbahar olanlar...

Bizlere karşı duydukları

nefret, kaşlar çatık, dişler dişlinin çarkları gibi birbirine yapışık.

Duyuluyor içten içe yürekleri sağır eden o çığlık

ve geliyor kulaklara bir nida,

'Nankörler'.

Mutlu hayatlarından memnun olup,

şükür ettiğini sanan körler.