Süper Kahraman / Lösemili Çocuk

Öyle bir gülümsedi ki
Sanki koca güneş odanın içinde parladı
Gözlerinin ırmağına kaptırasım geldi yüreğimi...

Kırmızı kiraz dudakları görünmese de ağzındaki maskeden
Okunabiliyordu söyledikleri, camın ötesinden...

''Ben de seni seviyorum'' dedi babası yüreğinin sesinden
Ve ağladı... Ağladı... Ağladı...


Yaşamak ay ışığı gibi parlıyordu küçücük yüzünde
İmrendim kıskandım miskinliğimden utandım...

Okşamak istedim bandanalı başını
Yanına yanaştım ciğerimde saklayarak gözyaşımı...

''Nasılsın prenses?'' diye sordum...
''Gökyüzünde kuş gibiyim!'' dedi...
Ve güldü... Güldü... Güldü...


Bu haliyle toprağın kubbesini patlatıp
Mis kokusuyla hayata tutunan tomurcuk bir güldü...