Sürgün, Aşk Ve Eylül

bütün hüzünlere denk düşüyordu yokluğun
sonbaharın düşmesi gibi yüreklerimize, sapsarı
ıslanan bir mevsimin şarkılardaki inatçı tutunuşu gibi
yüzün, bütün hüzünlerini andırıyordu eylülün

ki ben en çok sen olmak istemiştim
bir eylül akşamı zamansızca odalarına sinip
seni seviyorum demekti niyetim
ya da gidiyorum beni unut, hoşçakal sevgilim

şiir tadında bir aşk olmalıydı bu
başka türlüsünü düşünemezdim
kulaklarıma şarkılar fısıldanıyordu
bir şiire tutunur gibi tutuluyordu ay son kez
bir kadın, bir adama aşık oluyordu
kelimelerin bir anda terk etmesi gibi cümlelerini
ya da kaçması gibi kuşların bir şehirden diğerine
eylülde sen eylülde sen eylülde sen
aşk, bir sürgünün elindeki süngüydü gurbeti temsilen

sonunda evden ayrılıyordum
aşk sözcüklerinden arınmış yalın bir türkçeyle
elveda der gibi eylülün tüm getirdiklerine
hoşçakal iki gözüm, hoşçakal sen