Sus!

Sus ki tanıyamasın kimse seni
Ne sesini ne de benliğini,
Öyle derinden ağla ki,
Öyle içten olsun ki gözyaşların;
Duyguların bir sel olsun aksın yüreğine..
İşte o zaman anlasın susmanın en büyük haykırış oldugunu,
Bırak anlasın onu onunla değil sadece onsuzluğuyla sevdigini..
O olmasın artık yanında çünkü o olursa seninle yine üşürsün,
Yakıcı gün güneşin değil de Everest'ten seni boşluğa bırakan buz gibi bir nefesle kalırsın ansızın..
O olmasın yanında çünkü o seni böyle yetiştirdi..
Malum bir sevdadan kalan sahipsiz bir senlik bıraktı ardından..