Sus Yüreğim

köz düşer sancısı içimde kalır sensizliğin
ay doğarken ben sürünürüm yokluğunda
her umacımda umarsız sözlerim ufalanır
terk edilmeye razı olmuş batık gemi sanırım gözlerimi
sen hünkar beğenisinde cariye belki boyun büken her emre amade
gece mahremliğini asıp yüzüne susarak sevda bakışlarını erteleyen
ben bahçıvan has bahçesinde gönlünün goncasını yetiştiren gülün
ama dikenine rağmen kokundan başka sahiplenemediğim

sus yüreğim sen azeri koşmasında tarındasın telinin
esaretin bitmez seni bilmeyen sevgilinin
örtün kara yazgını
ağzında payı biçilmez alın yazının
kerahat vakti sökmeden durmaz kıbleye dönmen
sarkıt ve dikitler arasında durur ömürsüz yalnızlığın
sen susmaklığınla kal öylece
tesbih tanesi çekiminde dizilir kadir bilinmezliğin

zamana haykır önce belki duyanın olur yaşanmaz dünyanın
ömür biter senin bitmez felek çıkmazın

zor adımlarında zoka yemiş balık direngende sus
sus ehline koşa ya da ufkunda koca ayıpsız yanınla küs

zakkum dalında koca bir aşk durağı sen örtün sevdanı yüreğim

son finali elbet yemiş ağacına sunar barış ikliminin
ya da fevkaladeliklere gebe kalır alem
sen yok olsanda
yenilmez güzellikler gün ağarınca dile gelir