Susan İnsanlar

İçelim bey ağabey
İstanbul'un derin sularında
Şehirden, insandan, insan kokularından
İnsan ihtiraslarından bihaber
Hani şu Hâlik'in bildiğini bilmeyen
Oltaya takılmış
Mahzun palamutun
Dudaklarındaki
Sızıya

İçmeli bey ağabey
Bazen eski sevgilinin tuzlu dudaklarına
Bazen yaşamla kolkola gezen ninemin
Sarkık yanaklarına

Ben çok içen insan gördüm ağabey
Kiminin dili çözülüverir birden
Söver sayar hayata
Kimi güler durmadan
Hayâsızca
Kimi ağlar sevdiğine
Ağlasın tabi
Yasak değil ya

Ben içince susan insanlardan çok korkarım
Gözlerini bir noktaya sabitleyip
Saatlerce duran bir dostumu hatırlıyorum
Ömrümde bu kadar hüzünlü
Başka hiçbir şey görmedim
Ne ölüm, ne ayrılık, ne de yaşamak
Bir insanın çaresizliğini
İzlemek kadar
Zor değil