Suskunluğumu Özlüyorum Dilimde Sen Konuştukça

ve bir günün daha yorgunluğu çökmüştü
üzerimde aşkın kırıntıları
giderken senden kalan tek hatıran
yalnızlık..
öylesine ezerdi ki bedenimi dayanamazdım bazen
ağlardım içtenlikle
acırdım bazen, kıyamadığım bitiremediğim sevdama
terkederken, senin gidişine bakakaldığıma
inanamazdım, alışamazdım yalnızlığ/ım/a

dur biraz
düşün bir kelebeğin üç günlük ömrünü
bir gününde mutluysa, ikinci günde kararsızsa
üçüncü günü yalnızdır
unutma..

bir pencere açtım,
karanlık odanın ortasında duran mumun ışığında
son sözcüklerimi yazdım belki de satırlarıma
gidişine anlam veremedim ki senin
nereden çıktı apar topar gitmek uzaklara
soğumuş, kısmen yağışlıydı hava
caddeler ıslanmış, herkes dağılıyordu sanki
izledim penceremin kenarında
yağışlıydı hava, sıkı giyin üşüme bensiz diyarlarda..

//suskunluğumu özlüyorum dilimde sen konuştukça//

bazen dakikalar, saatler yetmiyor her taraf karanlık
geceler uzamış gibi, güneş doğmuyor sabahlara
yalnız bir hece dökülüyor dudaklarımdan
"sen" diyebiliyor kalbim
sesin adeta yankılanıyor kulaklarımda
hani derdin hep,
*sen ve ben bir bütünüz seni çıkartırsak benden geriye birşey kalmaz*

sus artık
çek git gideceksen ağlatma beni
satırlarım senin yoldaşın olsun arasıra hatırlarsın belki
bizi ve geride bıraktığın sevgi/li/ni
bende sustum kelimeler tükenmiş,
hayatlarımız atlantis misali kaybolmuş ebediyen
sen ve ben , biz diye birşey kalmamış geriye
çek git gideceksen,
sol yanında bitmişim meğer
sırası gelen gider, çek git artık
hoşçakal, dikkat et sevdiğime...