Sustum....

Yine bir yaprak düştü dallarımdan
Vedalaşmama fırsat bile vermeden alıp götürdü rüzgar
Ardından baka kalan gözlerim
Kabuklarım arasındaki sızılarıma yaslandılar
Sustum...

Küçük bir kelebeği uğurladım yine
Gitme diye haykıran avuçlarımdaki çırpınışlarına baktım
Çaresizliğimin sessizliğinde süzülüşünü izledim
Sustum....

Kulaklarıma hediye edilen ağıtları dinledim
Yüreğimde dindirilemeyen çığlıkları astım ruhuma
Pınarlarımı yataklarına saldım
Sustum...

Kendi açılarıma birçok yüreğin acısını yoğurdum
Vanası bozuk musluk gibi damlayan yaralarıma
Dağların bile engel olamadığı şelaleri ekledim
Gidişlerdeki sıra belkide bendedir
Herkezin bildiği kadar bilinmeyendeyim
Sustum....

Harflerime yüklediğim notalarım sessiz
Her biri ayrı ayrı beşiklerde sallanıyor
Şafak vaktindeki kahvaltım kimseyi geceye doyurmuyor
Kimbilir ...
Belki hata bendedir....
Sustum.