Sustum

sus konuşma
hiç bir şeyden bahsetme sen bu gece
kalbimi koparıp atmak gelmiş içimden
mutluluk yerine çile verdiler
sanki hançer saplandı yüreğime
acılar dergâhın da sürgünüm
sürüldüm senden ötelere
sustum

ben miyim vefasız sevdalara avuç açan
ağlayan kadın kim
nöbetteyim çekilmez gecelerin
gözlerim hep şafakta
o,doğmayan güneşi beklerken
sustum

tutunduğum güvendiğım ümit ağacı devrildi
savruldu çok ötelere
güzel bahçemde ne gül kaldı ne menekşeler
çakıl taşlar yastık oldu
yorgun başıma
sustum

alevler bana sıçradı
ne kadar kaçtıysam, o kadar kovaladım
hırçın denizin dalgaları yordu
güneş yanığı saçlarım soldu
aklar doldu...
göğsünde yalnızlık
gece ağır bir karanlık çöktü
sustum

karabasan çöktü sırtıma
ateşten mi bu sayıklamalar
arzular sarardı
geceler çekilmez oldu
içimde gizli tuttum güzellikleri
ölüme kavuşan her aşık gibi
yaşayan her ölü gibi
sustum sustum