Tabiat-i İnsan

Döner feleğin çarkı,gece gündüz durmadan,
Her şey bulmuş dengini,su nabatat ve insan,
Gündüz güneşten geçmez, gecede,dolunaydan,
Nasibin alır cümle,hem havadan hem sudan.

İbret olmazmı sana çağlayan şu pınarlar,
Hangi kudretle uçar,gökyüzünde turnalar,
Bağlar hidayetini icat olmuş prangalar,
Hayatı cümbüş etmiş,türlü türlü hülyalar..

Güllerin sevdasını vermiş rabbim bülbüle,
Kulak ver aşiyana,her an geliyor dile,
Dağda kurdu vahşisi,çimende otu bile,
Zikirde buluşuyor,sen onlardan nafile.

Her şey amade durur,huzurunda cenabın,
Mevlam diye çağrışır,yokmudur hiç merakın,
Birazcık ayak uydur,ölüm hak ahret yakın,
Huzur huşu içinde elbet yaşamak hakkın.

Kovanda arı bile senin için bal yapar,
Yatağında nehirler sulamak için çağlar,
Gölge olayım diye,etrafında ağaçlar,
Rüzgar esmesin diye,yükselen sıradağlar.

Bunca nimet sanadır,bilmezmisin şükrünü,
Varmı başka bildiğin,söylermisin fikrini,
Varmıdır dinleyecek başka kimse derdini,
Tevekkül et teslim ol,Rabbim verir ecrini.

Canlı cansız her varlık maşukuna koşarken,
Bahçende gonca güller,Allah deyu açarken,
Dalda kurumuş yaprak toprağına düşerken,
Sende katıl kervana,sihhat elden gitmeden,,
Takılmasın ayağın o köprüden geçerken.