Tabutum Cevizden Olsun

Tabutum üzerine ağlayan yağmurlar durmasın,
Göz yaşlarıyla ıslasınlar ceviz ağacını,
Topraklar üzerinde günahlar işlenmekte,
Arındırsınlar beni işlediğim günahlardan,

Yıldızlar,geceleyin aydınlatsınlar beni,şafağa kadar,
Ayın şavkı vursun mezar taşım üstüne,ebede kadar,
Güneş yaksın toprağımı, ısıtsın çürüyen bedenimi,
Mezarım üstünde hayat devam etsin,sonsuza kadar.

Tabutum,çabucak çürüyen ağaçtan olsun,
Hemen özlediğim toprakla bütünleşeyim
Güneş hüzmelerini süzerek girsin içeri,
Orda dünyadan göçmüş biri ile buluşsun.


İnsan fanidir,bekler er geç gelecek sırayı,
Aslında ölmeden yerin ayarlamalı,toprağı kazmalı,
Dünyadan nefret ettğin girmeli,mezarın içine,
Anlamalı o zaman yaşamın ne kıymetli olduğunu.

Ben bazen empati kurarım,sizde kurun dostlar,
Düşünürüm ailemi kaybettiğimi,irkilirim.
Daha sıkı sarılırım onlara incitmem küçük şey için,
Yakındır ölüm ama,her insan uzak sanır kendi için.