Tadında

Aynı yerde sarılmışımdır belki,
Kim bilir!
Birbirine benzeyen, naif yüreklere
ve asla,
ayrı yürek gibi gelmediler bana
hiç biri!
Ayrı yüreklerle geldiler bana,
her biri...
Aynı yürektim oysa ben
Kıtasız şiirler gibi...

Karışık,
Lüzumsuz,
Loş bir ezgi gibi
bile denilebilir...

Fakat bir insanın, tüm özgürlüğüydüm
Umutlarını yaşamıştım, kendi kavanozumda
ve bir parmak tadılmıştım, daima!
hem de ısrarlıca...
Damaklarında kalmamıştım,
belli ki!

Hepsi birdi!
birbirlerinden farksız...
Lâkin demeliyim ki!
Kokuları bile, farklıydı belki de
birbirlerinden...
Kimbilir!

Oysa,
diğerinin,
kokusunu aşan bir, korkusu vardı sanki
Çarşafa sarılı gözlerinde!

Geçenlerde bir şiirde gördüm onu,
Onun yüzüydü!
Tanıdım, hemen...
Gözleri;
rakıyı bırak, bana başla der gibiydi...
insanlık ötesi yani
bilirsiniz!

Sonra mı?

Rakıyla,
hatırda kalmak
İyidir belki de...

ya da

kalmak,
t/adında...