Tan Vakti

tan vakti
ağarır ruhsuz bedenler

söz demirdir
ateşe atarsın canı yanar

eğilir bükülür söz
kızgınlıktan o da acıtır
utangaçtır oysa
değer söz sözün üstüne
izi kalır

yıldız bakışlım
gecenin gölgesiydi
sabaha vuran
soğukluk ondandır
demir buz keser
sözüm geri düşer

toplarım düşenleri de
düşenler benden
toplarım kendimi de

tersim dönmüş
yollarında katran karası yazım
demiri kesen sen
ezgiler tebessüme dönüşmüş
kestiğin ben
tan vaktinde ağaran beden...
benden...

tersim dönmüş
gitmeler uçmalara dönüşürken
ruhum yıldızlara
yıldız değince bakışlarına

tan vakti ağardım...
kızıllığında kavuşmanın
kendimi geceye kattım...