Tanrı'nın Gölgesindeyiz Hepimiz

Ey karn!



Aç örtünü
Açılsın ömrün fersah fersah sayfası
Görünsün dibin sonu
...




Zülkarneyn'in yalnızlığına
-Hükmedemez s/onsuzluğun sonu-
D/okunamaz ölüm bile
Gelse telli pullu ecel ile...




Bir davut yıldızı paradoksal boylamda
Fikir teorileri göz çeperlerine düşmüş
Süzülür zamanın ellerinden...




Heyhat!
Ölümün elleri soğuk
Yüzü seçilemeyecek kadar uzaktı.




Ben bir mevsime bakıyordum
Saçlarıma d/okunan yalancı bir bahardı
Nerden bilebilirim ki?
Her yer kuşatılmış, tüm boşluklar yine boşluklarla kapatılmıştı
Tüm saçak altları doluydu kimsesiz yalnızlarla
Ben tek başınalığımla kalabalık ediyordum ayak altında
Ve çekildim geri adımlarla
Tam bir geri ç/ekilme miydi bilemiyorum şimdi
Ama çekildiğim yerdeki tüm insanlar ceketlerini ilikledi önümde
Ve saygıda kusur etmediler gerçekten de...





Sonra dedim ki;
-Tanrı'nın gölgesindeyiz hepimiz-
Ve gürültüyle uyuyoruz
Belki de sadece s/ayıklıyoruz.





Gönün delindiği yerde durur bir takım adımlar
Ve ararlar en küçük gafleti
Sihrin katledilişinde dona kalır hadise...




"Uyuyoruz" dedim ya
Uyuyoruz gürültüyle.
Tüm gölgeleri ışıklandırmaya çalışarak
Uyuyor ve uyudukça büyüyoruz
Büyüdükçe çocukluğumuz uzaklaşıyor
...