Tayfun'un Ardından Ağıt

47’sinde henüz, tayfun da gitmiş

şiirsel bir çocuktu, tayfun da gitmiş

-bir urganın soğukluğuna geçirerek boynunu-

gürüldeyen sular gibi öbür dünyaya

gömleğinden çoraplarına

ayakkabılarına varıncaya dek

karalara bürünür kendi hâlince

öyle yürürdü sokaklarda

heykeltıraş olmayı seçmişti tayfun

şu çirkef dünyanın curcunasında

kendini yontmak için gün be gün

biraz daha, az daha

tayfun işte

can-ciğer kuzu sarmasıydı doğa’yla

insanlardan kaçardı genellikle

sımsıkı sarılırdı ağaçlara

tayfun gitmiş, tayfun gitmiş, tayfun gitmiş

bize bırakarak karanlık günleri

vücudunu kara toprağa sermiş

açık kalmış gözleri