Tebdil-i Yalnızlık

ardından kimse ağlamadı
yasını tutan olmadı
ne gururu, ne onuru ve ne de şehveti vardı
aşk, mezarını kendi elleriyle kazdı
henüz yalnızlığı keşfetmemişti
son kez, giden ve bir noktadan sonra kaybolan
büyük kainatın küçük insanlarına baktı
sessizce fısıldadı:
ne kötü bir özgürlük, dedi
ateşe dokununcaya dek sürecek
ve sonrasına
damarlarda dolaşan
kalp diye çarpan ceza karar verecek
dağlar, taşlar ürktü sesinden
çığlık çığlığa kaldı yalnızlık
korktu ve kaçtı aşkın yanından
intikam alırcasına ondan
aşk diye ete kemiğe büründü
çıktı insanların karşısına
maskeden yüzleri ve süslü sözleri vardı
hediyelerin en güzelini
kanlı elleriyle sundu
aşk mezarında uyurken
insanların bahtına o derin yalnızlık düştü...

03.11.12