Tek Kişilik

kentini seyrediyorum
yıkılmışım tarifsizliğimin önüne
vurulmuşum sereserpe

sırtımda gölgeler
yürekte arbede
izanım toslar
gövdem yine harabe

direklerde asılı
rüzgar itelemeleriyle
arzusuzca inleyen
arsız sokak tabelalarında
ipe çekilir bakışlarım

deli bir boşluk
yuvalanıyor sözlerime
bedrettin geliyor düşüme
pir sultan boğazlanıyor gözlerimde

yapraklar dalda
yapraklar ürkek
uyur uyanık
telaşlı ve titrek
savruluyor koçanında
ha düştü düşecek

işte yine kör bir mızrap
delip biçti
erdal aklımdan geçti
üzerime onyedi dağ göçtü

uzaklardan yanıp sönen ışıklar
ateşböceği tılsımında vuruyor geceyi
eğreti cılız ve korkak
tedirgin bir süpürgenin menzilinde
taş kaldırımlar yalanıyor
ürkek paslı nemli ve ıslak

bu şehrin kancık gecelerinde
olacak sandım bu sefer
gene olmadı
körol kader

korlaşır ayaklarımda vurgunlar
yokluğun azar
anason indirir göz kepenklerimi
bakışlarım sızar

gece soğuk gece kör
gece kulaklarını tıkamış
gece sağır ve nankör

gün ağarıyor şimdi
ütopyalarım çekiliyor inine
ben uyurken uyandırılıyor
bir ışık sürülüyor göğün mavzerine

çocuklar sulara işiyor
yinelemelerden seziyorum
kirli beyaz sabahlarda
kendimden beziyorum

egsoz kokuları gelip yapışıyor terime
bir rüzgar değiyor tenime
takılyor gözlerim tanıdık göz buluşmalarına
güneş çözülüyor etime


açılan her kapıdan
sokaklara saldırır çocuklar
ellerinde açlık
adımlarında yalnızlık

kuralsız boşalır karınca yuvaları
telaşlı bakışlarla
tek göz sığıntılardan
çakırkeyf bulvarlara
vururlar kendilerini ordan oraya
hepsi aç ve üryan
hepsi ilkokul çağında




gün soğuk gün sessiz
bir gün daha yürüyor sensiz
bir karmaşaya daha yenik düşülüyor
kırıntılara tutunurlar boşluğa
herkes birbirinden habersiz

yaşam ince bir çizgi
yaşam sınırda eşiktir
hasretler yığın yığın
yıkımlar küme küme
acılar tek kişiliktir