Tek Mısralık Şiir Bile Değilsin

Şafağın selamı değince saçlarına
Usul bir mola ver uyku ile uyanmak arası
Sarıl sımsıkı
Rüzgâr sesine
Bak masalsı şarkılar söylüyor gökyüzü yine

Her aydınlık
Bir sır

Her sır
Ölüm zarafetinde

Bu yüzden
Sustuk biz
Sırtımıza kambur ettik geceyi

Azı dişlerine terk ettik acı muammaları
Öyle yuttuk nefreti, yorulduk

Yutkunmadan
Bütünleşti içimizde
Kor yılan, gözümüzü içti
Kör olduk
Ürktük zannettiniz

Hiçleştik
İç çekip
Çırpınışına gökyüzünün
Yağmur oldu alnımızda Temmuz teri
Ağlıyoruz zannettiniz anamızın omzuna düşürüp kederi

Yok öyle kancık gidişlere
Ardından
Kıyama duracak yürek

Mahşeri bir köprü kurduk
Ölüm, nefes sırası
Sırat misali
Fırat kadar derin

Kim düşecek bilinmez
Tanrı yangınlarına
Upuzun romanlar gibi yanacak ten ve soluksuz okunacak hikâyen

Ben özrümü yitirdim
Secde etmeyeceğim asla günahsı sorgulara

Yok öyle kıyamet
Gözlerim yanmayacak
Fahişe çığlıklar atarken
Geceyi ürkütüp


Tükeneceksin elbet
Puşta yazılmış türküler kadar değersiz

Tek mısralık
Şiir bile
Değilsin
Kelamı kör eden kalem misali

İçini doldur şimdi
İç çekerek

Bir düşün
Sen kimin gölgesisin

Şehir mezarlığında
Begonyalara söyle ilahi kasideleri
Ağlayacaklar mı sessiz

Şafağın selamı değince saçlarına
Usul bir mola ver uyku ile uyanmak arası
Küllüğünde sönük sigara
Başucunda yarım şarap kadehi...