Tek Odalı Yalnızlıklar

her yer sessiz,
her yer sensiz,
gece yokluğun kadar karanlık,
yine ay şehire dolunayını gizliyor,sonra usulca çıkıp gidiyor,
kimse yok sokaklarda,
kapalı kapılar,gözler yuvasında,
yalnızlığım, şehrin kuru kalabalığına karışıp,
mutlulukları arıyor,
neden mi biz olamadık?
ben satırlarımda yağmurları boğuyorum,
sen, tek damla gözyaşınla sonbahara meydan okuyorsun,
gözlerimdeki sana dokunsaydın,
yağmurlarımda boğulmak zorunda kalmazdın,
nefesimde sesini kaybettiğinden bu yana, bulamıyorum kendimi.
varlığımın kıymetini bilmedin,
şimdi de kopardığım kıyametleri görmezden geliyorsun,
gözlerinde ki bana iyi bak,
ben yalnızlığını bile çok seviyorum çünkü...