Tek Pencereli Ufacık Bir Ev

//Tek pencereli ufacık bir ev
Tam
Üç kişi içinde alıyor nefes...//



Dünyaya bakıp
Tanımak için onu
On beş dakikaları var yirmi dört saat içinde
Bahsetmeyi unuttum
Sadece
Otuza otuz bu pencere
Sırası gelen oturuyor
Baba yadigârı uzun bir tabure üzerinde...


1.

Kucak dolusu tuğla eteklerinde
Önüne geçip pencerenin
Yavaş yavaş örüyor önce
Bir dakika zamanı kaldı
Seyre başladı dünyayı
Göz bebekleri büyüdü
Geçiriyor aklından
Acaba ışıklarını mı açmayı unuttu?...


2.

Siyah perdeyi sürüklüyor peşinden
Sıkı sıkı kapatıyor kareyi
Elindeki makasla
Minik bir delik açıp
Dayıyor gözünü
Ama her yer karanlık
Üşeniyor açmaya
Göz kapakları sımsıkı kapalı...


3.

Küçük kız sabırsızlandı
Sıra ona geliyor
Koşarak gidiyor pencereye
Camına bir buse kondurup
Kanatlarını açıyor uçsun diye
Başını dışarı uzatıp
Sarkıyor beline kadar
O da ne?
Yakalıyor evlerinin köşesini dönerken
Yüzünü görmediği tırtılı
Merak ediyor
Tanışması gerek
Arkasından bağırıyor
__Dur beni bekle...
Duyuramadı sesini ama yılmak yok dilinde

Gözlerine bakıp pencerenin
__Senin içinden geçebilirim değil mi?

Geçti...

Benden başka kimsede fark etmedi...
(Görüşüyorum hala kendisiyle)



//Son kiracıların gördükleri bunlar
Doğumundan beri evin
Bilemeyiz kimler
Kim bilir daha neler gördü...//