Tembih

Sökülür tüm ağaçlarım birer birer narin ormanımdan
Bir asi rüzgârın esintisinde erozyona uğrar yüreğim
Ve ne zaman kabuk tutmak istese yaralarım
Bir yeşillik arar gözlerim
Kumu süpürülmüş kökü kurumuş yaşam iklimimde
Bir kelebek ürkekliğiyle tutunurum dalına
Ve haberi yoktur kelebeğin bir örümceğe
Yem olma ihtimalinden

Bir sevgi tadıdır diş aralarıma kısan
Ertesi olmayan mutlulukların ekmek kokusudur bu
Özledikçe sevdayı kadın kokusuna dönüşen

Zihnim o kadar çok yoğunlaşıyor ki yasaklı bir kentin
Yasaklı bir aşkına
Güneş bile doğmadan
En yakın karakola teslim edilmeli belki tutkularım

Gardım düşüyor kötülüğe
Tanıyorum bu hırçınlığı
Eskiden kalma tek bir tutkusu kalmış kötülüğün
Hala eskisi gibi sevişiyor
Ve tüm doğurganlığı üzerinde zamanın