Teninin Baharı Ayrılık

yalnız yürüyorum bu şehrin caddelerinde,
ne kadar alışmışım ellerini tutmaya...
şimdi düşüyormuşum hissi veriyor her yer
ellerimi haliyle ceplerime götürüyorum...
şimdi nefessiz kalıyorum her köşe başı
her ayna çıldırtıyor beni...
o mağzaların buyuk dev aynalarında yalnizlığım ve ben...
yoksun alışmaya çalışıyorum hasta ciğerimle buna,
her yetişmediği yerde seni anarak ekliyorum birbirine soluğmu
ince hafiften kırılmış bir sesle MERYEM...
yağmurda dondurma aradığımız günler aklıma geliyor ...
ya hep o mevsim ; bahar...
tenine sokuluşlarım ,kokunu içime çekmek...
şimdi yalnız bir yatakta kıvrılıyorum hayalinle
seni özlüyorum çok oldu...
sen dayanabiliyorsun ...
ben kaybetmeye devam ediyorum hala
hala çok seviyorum
ve bazen sevmek yok olmak demekmiş....
öğretiyorsun...