Tenzede

yalnızlık çılgın bir nehir gibi
sensizliği çağlar
tehditkar

vurgun yerken
kan/ının sıcağı sarar yüreğimi
kalabalıklaşır kan/ı ruhumun
suretinin mevhumun da bile

sevaptır dudağın
gözyaşımın değdiği yanağıma

sensiz
sessiz, oda/m

ne çare, çık gel

satırları doldurmuyor mürekkep
dizeler öksüz
sensiz
sükut, şiir

yürüdüğün yerde çiçekler açar/da
bu çorak niye

sensiz
sadasız, şehir

ne olur, düş yollarıma

karlar erisin
yıldızlar aydınlatsın gecelerimi
tuvaller sıraya girsin
seni çizerken fecr-i gökyüzüme

ne çare, çık gel

çok zaman geçti