Terkediş

az sonra bir bulut çıkıp gelir şu dağın ardından
puslu bir mendil gibi siler kuş seslerini...
güneş belki de son kez,
kaçamak bir bakış atar camın kenarından
yüreğini bavuluna sığdırmış eski bir sevgili gibi...
mutsuz...ve perişan

birden
hiç gereksiz yere
bütün yapraklarını söküp atar üzerinden salkım söğütler
sokaklar ıslak...mevsim kışlara gebe
yağmur olup ağlar gökyüzünde melekler...

ne eski sükuneti kalmıştır denizin
ne de uzaklardan motor sesleri duyulur...
en tenha yeridir kumsalların özlediğin
lakin...bir uçurum çamur gibi yağar bedeninden
kıyılarda deniz börülceleri sulara kavuşmuştur...
sessiz...ve derinden

bilmediğimiz balıklar başka sulara kulaç atmaya başlar
ve göçmen kuşlar,
çoktan kanat çırpmıştır hüzünlü bir ayrılığa...
son bir kelebek ? belki ömrü uzamıştır da
yüzümüze ufak bir tebessüm bağışlar...
birer ikişer,
kış motifleriyle bezenmiş kazaklar sarılır sırtımıza
akşamları soğuktur...ve birazdan çiy düşer


Not: Bekir ÇOŞKUN'un köşesindeki ?Sevgilinin gidişi gibi...?başlıklı yazısından esinlenilmiştir...