Terminal

öğle arası yorgun sabahı sırtlamışım
demli çay /içimi/ çekerken sohbete
serçeler benden daha eceleci ki
kestiler yolumu
düşen simit lokması dertleri
ve valizler sırtlamış
taşıyor içinde kadınlığı,adamlığı
herkes kendi paralel evrenin rotasında
bir teminalde kesişti gürültüde evrenler
kimlikleri valizlere asıp
kimi sıradan hayatlar
kimi son trendler.
o valizler kişiliğe vestiyer.
Kimi sereserpen
kimi toplayan valizler

__ Kadir abi kadere çay getir sekersiz olsun!

Akıl berduş fikir dağınık,
aç hayvanı daha yeni tokladık
hadi çık, çıkabilirsen adamlık.
Ben bu düşüncelerin serbest düşümündeyken
tanıdık bir yüz selamla
kaynak attı yanlızlığıma.
Birkaç dakikalık sohbeti çayla parlatıp
bir veda bırakıp ardında
sonra gitti yolunun koltuğuna.

Bir aralık gözlerime afacanlığın
Pamukça bakışları battı
Çakmak çakmak yalvarmak,
Terminal de boyacı çocuk olmak
soğuğunun terketmediği ellerinde
ekmek geceye boyanmıştır
aceleci yığınlar âmâlaştı unuttu,
o yoksul bakışları görmezden geçer
demek ki insalık kavramıyla kavgalı
hayat bireyde fazlaca bireyselleşti,
adanmışlık şimdilerde
bedava adak, satılık...

Dünya terminal, sabırsız değil
çıt çıkarmadan izliyor bu dramatik şiiri
finalde alkış değil yaşlar döker
insanlığı yolcu ettiğinin fazlaca farkındadır
bu yüzden ağlardı insan her tabut ardın da
bu âmâlığın ve kavganın içinde kaldığı için
savaştan, aşktan, siyasetten,
kimlik bulmak için; bedel ödemekten,
giden kurtardı kendini telaştan
yağ satar bal oynamakta olan
peki ya o telaşa umut katamayan
?????.... işaretlerinin azatsız emir erleri
biz!!!