Tezgâhlar Yalnızlık Dokuyor

Kocamandı yalnızlığın elleri
Yetmedi mavi şefkatim
Sarı-sıcak gülüşlerim
Sayısız okşamalarım...

Kağıttan çiçekler yaptım nasırlı avuçlarında
Naylondan ağaçlar diktim parmak uçlarında
Harf çaldım, bildiğim bilmediğim dillerin alfabesinden
Doğru-yanlış cümleler kurdum
Renk renk kalem tükettim
Kalabalıktan söz ettim satır aralarında
Bırak beni git dedim
Dinletemedim!..

Gün çaldım geçip giden yıllardan
Ölüm yazdım tek başınalıklardan
Bitmedi, yetmedi şiirler, şarkılar...
Çocukluğuma döndüm
Masumiyetimi eline koydum
Doyuramadım aç gözlü yüreğini
Başucumda kaldı yine...

En canlı renklerle boyadım resmini
Puntolarla yazdım yere-göğe ismini
Değiştiremedim o soğuk bakışını
O acımasız duruşunu!..

Günün geceye yolculuğundan söz ettim
Kanat taktım göğe fırlattım
Yıldızların koynuna attım
Güneşi ayaklarına indirdim
Isıtamadım
Yüreği de, elleri de buzdandı
Eritemedim,
Kendimden uzağa atamadım...

Aklını sulayıp fikrinde yeşil büyüttüm
Adı gibi yalnız ve karaydı yüzü
Aydınlatamadım...
Ben bu yüzde gölgelerle yaşıyorum...


20.02.2012/ANKARA