Titanik

Titanik batmadan önce
Kemanlar çalardı nice

Okyanusun ortasında
Gemide uzun yolculuk

Çocuğu, genci, yaşlısı
Tebessümle dolmuşlardı

Gemide başladı ilk aşk
Ve son bulmuştu orada

Devasa sanki ev gibi
Güvenli, konforlu içi

Herşey buzula çarpmayla
Sular dolunca başladı

Sallantıyla alttan sular
Delik arasından sızdı

Alt katları sel götürdü
Üsttekiler keman çaldı

Gemi gittikçe batıyor
Çığlıklar yükseliyordu

Bebeği kucakta taşır
Can havliyle yüzerekten

Yukarıya çıkmışlardı
Boğulma tehlikesinden

Aşıklar el ele ağlar
Kaçışmalar sırasında

Yardım filikası indi
Bazısı panikle bindi

Kalanlar gemide mahsur
Yana yakıla imdat der

Kemanlar susmak bilmedi
Son ana kadar direndi

Gemi ortadan bölündü
Kopan yarısı batmıştı

En tepesine çıktılar
Direklere tutunanlar

Karanlık gece yarısı
Bir tek yıldızlar parlaktı

Batma anındaki korku
Bağırış fayda etmedi

Çaresi tükendiğinde
Atlarlar buz denizine

Filikada kurtulanlar
Ve denizde titreyenler

Hüngür hüngür ağlar bebek
Felaketler karşısında

Minicik bedeni titrer
Ölüm kalım savaşında

Umarsız kaldıklarında
Denize dökülen herkes

Soğuk kış gecesi dondu
Facia ölümle son buldu

Hiç kimse düşünemedi
Bu son yolculuklarıydı

Çocukların can verdiği
Kıyamet verici sahne

Beyaz perde kararınca
Seyirciler tuttu yası

Gözbebeği yaşla doldu
Titanik battı denince

Nefesimiz tutulmuştu
Üç saatlik filmin sonunda

Sahne ışıkları yanar
Bütün koltuklar boşalır